FICTION แก้วฟาง : รักแรกพบ

เนื้อเรื่อง

ก่อนอื่นต้องสวัสดีทุกคนก่อนนะ ไรเตอร์คนเดิม ที่ทุกคนอาจจะเบื่อกันแล้ว TwT 


ชี้แจงถึงฟิคชั่นเรื่องนี้ : แต่งจากเค้าโครงเรื่องจริงของเราถึง 80% ^^ ตอนนี้เราก็ยังคงชอบรักแรกพบของเราอยู่ 


อยากรู้ว่ารักแรกพบของเราเป็นยัง จะแต่งออกมาได้ยังไงให้เป็นแก้วฟาง ไปอ่านกันเล้ยยย


ป.ล.เรื่องนี้อาจจบไม่สวยเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนัก เพราะเรื่องจริงของเราเป็นแบบนี้ 
ป.ล.2 เป็นฟิคที่สั้นมาก ๆ แค่อยากแต่งที่มันออกมาจากความรู้สึกจริงๆของเราเท่านั้นเอง :D 
________________________________________________________________________

รักแรกพบ . .

ฉันเชื่อว่าทุกคนรู้จักคำนี้ หรือไม่ ก็เคยได้ยินมาบ้าง

แต่จะมีสักกี่คนกันเล่าที่ได้สัมผัสกับคำนี้จริงๆ

ตัวฉันเอง ไม่เคยเชื่อ และไม่เคยสนใจว่ารักแรกพบมันจะมีอยู่จริง

จนกระทั่ง . . มาวันนึง ฉันได้เจอกับคนคนนั้น . .

บลิ๊ง

'แก้ว วันนี้ไปเดินห้างกัน ร้อนว่ะ ขี้เกียจอยู่บ้านด้วย'

'ก็ดี ฉันก็ขี้เกียจอยู่บ้านอ่ะ มีใครไปมั่งเนี้ย'

'ก็มี ฉัน แก เฟย์ แล้วก็คิทอ่ะ'

ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

"ทุกคนน วันนี้มีงานอะไรข้างนอกด้วย ไปเร็วแจมอยากดูแล้วววว" 
หญิงสาวร่างเล็กเอ่ยขึ้นขณะลากแขนเพื่อนทั้งสามไปด้วย

แต่ระหว่างทางฉันไปชนกับผู้หญิงคนนึง หน้าตาน่ารักใช้ได้ ดวงตากลมโต ใบหน้าเรียวรูปใข่ จมูกโด่งรับกับใบหน้าหวานได้เป็นอย่างดี เธอแต่งเครื่องแบบนักเรียนอยู่ ฉันเหมือนตกอยู่ในภวังค์ของเธอ

ก่อนที่จะถูกเธอขัดขึ้นมาด้วยคำว่าขอโทษ และรีบวิ่งออกไป




ท่าทางจะมีธุระด่วนนะ ฮะๆ

ภายในงาน มีป้ายใหญ่ๆ ตัวหนังสือสีแดงเด่นชัดว่า

SHOOT IT BAND CONTEST 2012

ข้างในมีเวที ซึ่งฉันคาดว่าน่าจะเป็นเวทีที่ใช้ประกวด ข้างๆเวที มีต้นคริสต์มาสขนาดใหญ่ตั้งอยู่เพื่อให้คนได้ถ่ายรูปเก็บไว้




และตอนนี้ ไอคิทก็ลากฉันกับทุกคนไปยังต้นคริสต์มาส ถ่ายรูปเล่นกัน สนุกสนาน เฮฮาตามประสาเวลาอยู่กับเพื่อน

เราถ่ายเล่นกันอยู่สักพักหนึ่ง ก็มีเสียงพิธีกรดังขึ้น และก็มีเสียงดนตรีตามมา แล้วพวกมันก็ลากฉันไปดูดนตรีอีก ฉันก็ตามๆมันไป

แต่สิ่งที่ทำให้ฉันสนใจคือ วงนี้เป็นวงดนตรีที่มีนักร้องนำเป็นผู้หญิง

ฉันยืนมองระยะไกลเลยทำให้ฉันไม่สามารถมองเห็นผู้หญิงคนนี้แบบชัดเจนได้  ฉันไม่รู้ว่าหน้าตาเธอน่ารักไหม

รู้แค่ว่า เสียงของเธอเพราะ .. . และหวาน

ถ้าเป็นกรรมการจะให้คนนี้ได้ที่หนึ่งเลยล่ะ

แต่ก็ยืนอยู่ได้ไม่นานเฟย์ก็ขัดขึ้นมา

"ไปเหอะทุกคน ลานข้างนอกร้อนว่ะ ไปเดินเล่นข้างในก่อนดิ"

และทุกคนก็เห็นด้วย ฉันไม่ได้สนใจอะไรข้างนอกสักเท่าไหร่ จึงเดินตามพวกมันไป

พวกเราก็เที่ยวกินเล่นกันอยู่ในห้างสักพักใหญ่ๆ


จนกระทั่งตอนนี้ เวลาได้ล่วงเลยมาถึง 6:30 น. แล้ว

ฉันไม่เคยเที่ยวกับเพื่อนถึงเย็นขนาดนี้ แต่ก็ยอมอยู่ เพราะฉันยังไม่อยากกลับบ้านจริงๆ

"ออกไปข้างนอกกันเหอะ" แล้วก็ต้องเป็นฉัน ที่ชวนทุกคนออกไปข้างนอกอีก เพราะเริ่มเบื่อข้างในเต็มทีแล้ว

เมื่อออกมาภายในงาน ตอนนี้ถึงขั้นตอนการประกาศผลแล้ว  แจมจึงพาทุกๆคนไปนั่งหน้าเวที

ตอนนี้พิธีกรกำลังประกาศรางวังชมเชยอยู่ ซึ่งวงที่อยู่ในวันนี้ มีทั้งหมด 10 วง

รางวัลชมเชยมีแปดรางวัล ส่วนอีกสองรางวัลที่เหลือคือที่หนึ่งและที่สอง

พวกเรานั่งดูการประกาศผลอยู่นาน

จนกระทั่ง เหลือสองวงสุดท้าย ซึ่งหนึ่งในนั้นมีวงที่ฉันเชียร์อยู่ด้วย  เป็นวงของผู้หญิงคนนั้น

การที่ฉันได้มานั่งข้างหน้านั้น ทำให้ฉันได้เห็นหน้าตาของนักร้องผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน

เธอเป็นคนเดียวกับคนที่วิ่งมาชนฉัน เธอน่ารักมาก ยิ่งได้มองเต็มๆอย่างนี้ยิ่งหลงใหล

และแล้ว ก็ถึงการประกาศผลการแข่งขันรางวัลที่หนึ่ง

ฉันแอบลุ้นอยู่ด้วยว่า วงของผู้หญิงคนนั้นจะได้

แต่แล้ว.. .

วงของเธอกลับได้ที่สอง เป็นวงของรุ่นน้องม.1ที่ได้ที่หนึ่ง

เป็นเงินรางวัล 20,000 บาท ส่วนที่สองคือ 10,000 บาท

ณ ตอนนั้น ฉันได้แต่พร่ำเพ้อกับเฟย์แจมและคิทว่า ชอบคนคนนั้น พวกมันก็ยิ้มๆกัน

จนกระทั่ง. .

วงของผู้หญิงคนนั้นลงมาด้านล่างเวทีหลังจากรับรางวัลเสร็จ

ฉันอยากรู้จัก อยากถ่ายรูปด้วยกับผู้หญิงคนนั้นจึงเดินถือไอพอดไปรอเธอ หาจังหวะดีๆเดินเข้าไปขอถ่ายรูป

ขนาดตอนยังไม่ถ่าย หัวใจยังเต้นแรงขนาดนี้ ...

จนจังหวะที่เธอว่าง และยืนอยู่คนเดียว ฉันไม่มีความกล้าพอที่จะเดินไปขอถ่ายรูป จึงต้องเป็นแจมที่เป็นคนขอให้

เธอหันกลับมายิ้ม และทำหน้างงๆที่ฉันเป็นคนถ่ายทั้งๆที่แจมเป็นคนขอ

แต่ก็ได้ถ่ายด้วยจนสำเร็จไปหนึ่งรูป ในใจจริงฉันอยากจะถ่ายกล้องหน้าด้วยซ้ำไป

แต่ต้องยอมจำใจเดินออกมา เมื่อถ่ายรูปเสร็จแล้ว

ความเขินค่อยๆจางลงไปตามกาลเวลา. . .

การที่ฉันได้ไปนั่งฟังการประกาศผลนั้น ทำให้ฉันได้รู้ว่าเธออยู่ม.6 ส่วนฉันอยู่ม.5 ฉันรู้ข้อมูลพี่คนนั้นเพียงน้อยนิด เช่น

ฉันรู้แค่ว่าพี่เขาอยู่ม.6 และอยู่โรงเรียนอะไร ข้อมูลที่ได้มาก็แค่นั้น ฉันพยายามให้เฟย์แจมและคิทไปถามชื่อและอะไรก็ได้ที่สามารถติดต่อกับพี่คนนั้นได้

แต่พวกมันก็ไม่ยอม ฉันจึงต้องจำใจกลับบ้าน ทั้งๆที่ยังคาใจอยู่. . .

โชคชะตาอาจทำให้เราเจอกันได้แค่นี้ ฉันจึงต้องยอมแพ้โชคชะตาไป

แต่อย่างน้อย ฉันว่าโชคชะตาก็ไม่ได้ใจร้ายเสมอไปหรอก

อย่างน้อย .. โชคชะตาก็ได้ให้ฉันถ่ายรูปกับพี่คนนั้นตั้งหนึ่งรูปแหนะ

ฉันยังคงหวัง.. และฝัน ว่าสักวันเราจะกลับมาพบกัน

อีกด้านหนึ่ง

"นี่เธอ เก็บของเร็ว"

"ค่ะครู ขอหนูโทรบอกแม่ก่อนนะคะ"

"ได้จ้ะ เร็วๆนะ รถจะออกแล้ว เราต้องรีบกลับกัน กรุงเทพรถติดจะแย่ ครูกลัวพวกเราจะกลับดึกกันน่ะจ้ะ"

"ค่ะครู"

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"แม่คะ ฟางได้ที่สองค่ะแม่"

[THE END]
_____________________________________

หวังว่าทุกคนจะเข้าใจความหมายที่เราต้องการจะสื่อในตอนจบนะ ;)